با ما به از آن باش که با خلق جهانی

تو مهربان نیستی، یا دست کم بعضی وقت ها مهربانی فراموشت میشود. من انتظاری ندارم، میدانم همه انسانیم و پر از عیب و نقص،(دارم فرض متافیزیکی مطرح میکنم). اما من نمیتوانم از خودم پنهان کنم که وقتی نامهربانی دلم میگیرد. هم میدانم که همه نقص داریم و هم میدانم که نامهربانی اذیت کننده است. غرور هم که بعضی وقتها در نوشته هایت، صدایت و حرفهایت آثارش پیداست. آن هم سخت آزار دهنده است. عزیز! با ما به از آن باش که با خلق جهانی.