بدون عنوان

صفرم: این نوشته‌ها مغشوش‌ترین مفاهیمِ ذهنیْ آشفته است که بی هیچ تعلقی به هیچ گونه نظمی معصومیت سپید کاغذ‌های دفترم را نشانه گرفته‌اند. شمایی که می‌خوانیشانُ و به دنبال مطلبی هستی! اشتباه آمده‌ای.

یکم: دلم می‌خواهد بروم، مشغله جدیدی برای خودم دست و پا کنم. بروم بشوم ملوان کشتی؛ بروم دور دنیا را بگردم و هرچه می‌دانم بریزم در سطل آشغال. دلم می‌خواهد بروم کشت کنم، نه رعیت باشم و نه کشاورز، فقط دانه بپاشم و برداشت کنم. اصلا دلم نمی‌خواهد به این فکر کنم که چرا خدا گفته "نسائُکم حرثٌ لکم؛" چرا باید ذهنم را درگیر این کنم که آیا این طرز نگاه به زن‌ها با عقل بشری می‌خواند یا نمی‌خواند؟ چرا باید ذهنم درگیر این باشد که در جامعه جدید هر چیزی که جایی می‌نویسم، حتی همینی که حالا دارم می‌نویسم روزی، جایی علیه من استفاده خواهد شد. نه! باید بروم در سرزمینی دور، از آب و آتش و باد و خاک کمک بگیرم برای اینکه شب گرسنه سر به بالین نگذارم. باید دوباره بت پرست شوم تا پیامبری انگیخته شود باید دوباره عصیان کنم تا بیم دهنده‌ای، از عذاب بیمم دهد. 

دوم: خواب کاش می‌دیدم. داشتم کاش خانه‌ای، سرپناهی، بی وام، بی پول پیش، بی اجاره ماهیانه، بی دلهره، "بی در، بی دیوار، بی پنجره." و دوباره در آن خانه به خواب می‌رفتم، خانه‌ای برای فرار، خانه‌ای برای دور شدن، از دنیا، از آدم‌ها و از قیود و بند‌ها و جهل‌ها و دانایی‌ها! خواب کاش می‌دیدم که به نخستین لحظه‌ی خلقت باز گشته ام، من کاش تنها بودم و تنها و نبود کسی که خدا را با مناجات‌اش به خود مشغول کند. من بودم و خدا، دو تنها و دو سرگردان دو بی‌کس؛ آنگاه عاجزانه از او می‌خواستم که دست از خلقت انسان بازگیرد، و نمی‌دانم آیا حتی برای لحظه‌ای به حرف‌هایم فکر می‌کرد یا نه.

سوم: دوست دارم با سایه‌ام درد دل کنم. اما دلم درد نمی‌کند، روحم درد می‌کند و سایه‌ام مدام راه می‌رود. سایه‌ام بی‌صبرانه به دنبال چیزی می گردد که نمی‌دانم چیست و مرا مدام به دنبالش می‌کشد از این سو به آن سو. من آزادم اما، اسیر سایه‌ام شدم. سایه‌ام دارد زندگی می‌کند وحواسش هیچ نیست که من مرده‌ام. حوالی سایه‌ام آدم ها در آمد و شد هستند. من اما دورم از سایه‌ام، از آدم‌هایی که سایه‌شان که نه خودشان دارند مدام این سو و آن سو می‌روند، دورم و هیچ نمی‌فهممشان.

چهارم: شب جمعه برای مارکس فاتحه خواندم و برایش از درگاه خدای منان تقاضای علو درجات را کردم. کاش نمی‌فهمید که اقتصاد زیر بنای همه چیز است. کاش نمی‌فهمید! چرا فهمید؟ چرا نفهمید که زیر بنای آدم‌ها هم پایین تنه‌شان است و البته شکمشان هم و البته خورد و خوراک و تفریح‌شان هم زیر بنای همه چیزشان است؟ (هیچ کس کامنت نگذارد که نه اینطوری ها هم نیست که، النادر کالمعدوم.)

پنجم: نام، هویت آدمی است. انسانِ بی‌نام گویی نیست؛ نام کاش نداشتم.

ششم: من دیری است که فکر منظم ندارم، دیری است که مشغله‌ی جدیدی مشغولم نکرده تا دانسته‌هایم را به زباله دان بسپرم. دیر زمانی است که خواب نمی‌بینم. دیر زمانی است که با سایه‌ام حرف نمی‌زنم اما... به یاد کودکی گاهی به امیدی فاتحه‌ای می‌خوانم. نامم را هم فراموش کرده ام.

پ.ن. "تمام روز در آینه گریه می‌کردم ... تمام روز نگاه من به چشم‌های زندگی‌ام خیره گشته بود." تمام روز در آینه گریه می‌کردم، چشمانم دریا شده بود و با خود زمزمه می‌کردم: "یک نصیحت با تو گویم تو به کس ظاهر مکن/خانه‌ی نزدیک دریا زود ویران می‌شود. "

مسلمانان مرا وقتی دلی بود

خواستم keyword هایی که به ذهنم میاد را بنویسم ... ننوشتم. همین! ننوشتم چون عادت کرده‌ام به خود سانسوری، عادت کرده‌ایم به خود سانسوری. چون اگر بنویسم همه‌اش می‌شود غرغر و شکایت و به قول هدایت هم که حوصله شکایت و چسناله ندارم . شکایت از زندگی‌ی که همیشه چیزی حوالی همان "محکومیت قی آلود در محیط گندِ بی‌شرمِ مادر قحبه‌ای" بوده است. کوچکتر که بودم فکر می‌کردم زندگی بیش از این‌ها جدی است؛ اما حالا می‌بینم که سر بزنگاه جدی است و سر باقی مسائل به فلان جایش هم نیست که چه شده و باید بشود. اینکه سر بزنگاه جدی است یعنی وقتِ آزار و اذیت که بشود خوب آزارت می‌دهد و وقت دادن حق ات به هیچ جایش نیست که به حق ات برسی یا نرسی. واقعا زندگی کردن خیلی وقت‌ها حوصله می‌خواهد. اه، نوشتن هم حوصله می‌خواهد که ندارمش مثل خیلی چیزها که ندارمشان.

چرا درس می‌خوانیم؟

"من گرسنه بودم تو به مطالعه تاثیرات انقلاب سبز و موادغذائی‌ای که با تغیرات ژنتیکی تولید می‌شوند، پرداختی؛

من بیکار بودم، تو وجود بازار غیر رسمی کار را پیش کشیدی؛

من بیمار بودم، تو درباره توفیق‌های دانش پزشکی و افزایش متوسط طول عمر، سخن گفتی؛

تو همه جوانب زندگی مرا مورد مطالعه قرار دادی، اما هنوز گرسنگی، خانه بدوشی، بیکاری و بیماری من ادامه دارد."

حرف حساب که جواب ندارد. خودمانیم ها! چقدر درباره همه چیز حرف می‌زنیم و موضع می‌گیریم اما وقتی پای عمل می‌شود تصمیم می‌گیریم همان محقق، ناظر، سوم شخص، نظر دهنده، نقّاد، فعال اجتماعی و دانشجو  باقی بمانیم.

من نا امیدم؛ از انسان‌ها، از اینکه مشکلی حل بشود، از اینکه بشود کاری کرد. نا امیدم از همه مکتب‌ها، نحله‌ها، حرف‌ها، نظریه‌ها، فرضیه‌ها، آزمون‌های آماری و غیر آماری، از نصیحت‌ها، از دیکته کردن روش زندگی به انسان‌ها، از درختان، از همه گیاهان، پرندگان، خزندگان، درندگان،‌ اهلی‌ها، رام‌ها و همه و همه.

در کلاس زبان تخصصی، استاد از بچه‌های کلاس پرسید که هرکسی بگه کارشناسی چی خونده و چرا اومده که جامعه شناسی بخونه. هر کسی چیزی گفت، چه درباره مدرک و دانشگاه قبلی‌اش و چه در مورد انگیزه‌اش از اومدن به رشته جامعه شناسی. بعد از اتمام حرف‌ها استاد رو کرد به بچه‌ها و گفت بچه ها نباید تو این رشته زود نا امید بشید و فکر کنید که با دو سال درس خوندن به جواب تمام سوال هاتون می‌رسید. نه این دید اشتباهه. باید خیلی و خیلی و خیلی بخونید تا به درک درستی برسید و بدونید که جواب بعضی مسائل چی هست. بعد من رو به استاد گفتم، من یکی به شخصه برای پاسخ گرفتن درباره سوال‌هام نیومدم، من اومدم تمام حرف‌های زده شده رو بشنوم و خیالم راحت بشه که هیچ جوابی وجود نداره.

خسته شدم از بس با همه رک و ساده بودم. از بس خودم رو کنترل کردم تا کسی ناراحت نشه، بهش بر نخوره اما بقیه به راحتی ناراحتت می‌کنند. خسته شدم، چهار بخشه خس ته شُ دم.